Doet u beroep op een “erkend bemiddelaar” of op een “ondernemingsbemiddelaar”?

Ondernemers, zowel franchisegevers als franchisenemers, zijn in principe uitstekende onderhandelaars en lossen het merendeel van hun problemen wel zelf op. Maar soms hebben ze een duwtje in de rug nodig b.v. van een neutrale derde. En zo zijn er velen: verzoeners, verzoeningscomités, geschillencommissies, vrederechters, ombudsmannen/vrouwen, erkende bemiddelaars, ondernemingsbemiddelaars enz…

Algemeen spelen bemiddelaars een essentiële rol bij de conflictoplossing: in een strikt vertrouwelijk kader trekken zij de communicatie tussen partijen terug vlot, maken ze een correcte belangenanalyse en brengen zij op niet dwingende wijze de partijen zo mogelijk tot een bemiddelingsakkoord. Soms gebeurt dit reeds na één of twee sessies tot verbazing van soms zeer kritische partijen en raadslieden…

Binnen het ondernemingsrecht stelt men in de praktijk vast dat de “ondernemingsbemiddelaar” en de “erkende bemiddelaar” wel eens door elkaar worden gehaald. Zowel de inhoudelijke als de formele rol van een “erkend bemiddelaar” en een “ondernemingsbemiddelaar” zijn immers onvoldoende gekend. De vrij algemene terminologie en mogelijke overlappingen helpen zeker niet om de beide functies uit elkaar te houden en roepen integendeel meer vragen dan antwoorden op.

Kernachtig zouden wij beide figuren als volgt omschrijven:

 “Erkende bemiddelaars” worden zowel gerechtelijk (door rechters en arbiters) als vrijwillig (door de partijen) aangesteld in het kader van de alternatieve beslechting van een specifiek geschil in burgerlijke, handels- en sociale zaken. Zij moeten voldoen aan strikte vormings- en benoemingsvoorwaarden en tegelijk ook specifieke regels naleven o.m. inzake vertrouwelijkheid en tucht, zoals beschreven in Deel VII van het Gerechtelijk Wetboek.

“Ondernemingsbemiddelaars” beschikken over een specifieke ervaring in het insolventierecht die hen bijzonder nuttig maakt in het kader van de herstructurering van ondernemingen in moeilijkheden zoals beschreven in Deel XX. van het Wetboek Economisch recht. Strikt genomen zijn zij gerechtelijke mandatarissen die zonder al te veel vormvoorschriften bijdragen tot het herstel van een onderneming in moeilijkheden, in haar geheel, en tegelijk ook een oplossing kunnen bewerkstelligen voor individuele geschillen (b.v. met schuldeisers).

Lees hier verder over de verschillen en raakvlakken van beide figuren.
Lees ook hier verder over de alternatieve geschillenregeling van de Belgische Franchise Federatie.

Benoit Simpelaere
Partner FLINN – Erkend bemiddelaar