Maakt het vereenvoudigd precontractueel informatiedocument het leven van de franchisegevers echt eenvoudiger?

 I. Het principe: minder formaliteit als de partijen elkaar kennen

Wanneer een franchiseovereenkomst :

• gewijzigd wordt na twee jaar van uitvoering,
• vernieuwd wordt, of
• een nieuw contract wordt gesloten tussen dezelfde partijen,

vereist de wet dat de franchisegever een vereenvoudigd precontractueel informatiedocument (“PID”) verstrekt, naast de ontwerpovereenkomst, ten minste één maand voor de hernieuwing of het sluiten van een nieuwe overeenkomst. Deze vereenvoudigde PID moet alleen de belangrijke contractuele bepalingen en de gegevens bevatten die nodig zijn voor een correcte beoordeling van de overeenkomst en die zijn gewijzigd sinds het sluiten van het oorspronkelijke contract. Als de franchisenemer bij aanvang geen PID heeft gekregen, moet het vereenvoudigd PID alle wijzigingen bevatten die zich hebben voorgedaan sinds de oorspronkelijke franchiseovereenkomst werd ondertekend.

II.  In de praktijk: het gemengde succes van het vereenvoudigd PID

In de praktijk blijkt dat de franchisegever bij een wijziging of verlenging van de franchiseovereenkomst geneigd is zich op twee manieren op te stellen:

• de franchisegever bezorgt een volledige PID die het al heeft opgesteld in het verleden;
• de franchisegever bezorgt geen PID.

1. Bezorging van een volledig PID

Artikel X.29 van het Wetboek van Economisch Recht bepaalt:

“ Dit vereenvoudigd document omvat minstens de volgende gegevens:”

Het gebruik van de zinsnede “minstens” impliceert dat het vereenvoudigd PID meer informatie kan bevatten dan de wet vereist.

Het lijkt erop dat de wetgever, door te voorzien in de verstrekking van een vereenvoudigd PID, voor de franchisegever de vereiste formaliteiten ten opzichte van die voor het sluiten van de initiële overeenkomst heeft willen vereenvoudigen en de levering van een volledige PID met talrijke gegevens die voor de franchisegever vervelend en duur zijn om samen te stellen, heeft willen vermijden.

Dit formalisme leek buitensporig en bracht onnodige kosten met zich mee voor de partijen. De bepaling van een vereenvoudigd PID moest het volgens de wetgever mogelijk maken om dit formalisme en de daarmee gepaard gaande kosten te verminderen en zo het leven van franchisegevers te vereenvoudigen.

In de praktijk lijken franchisegevers weinig gebruik te maken van deze “faciliteit” die de wetgever biedt.

Aangezien de franchisegever al een complete, up-to-date PID heeft voor gebruik in zijn hele franchisenetwerk, is het vaak omslachtiger om deze te beperken, met een risico op fouten, dan om dit document te onderhouden zoals het is.

De volledige PID – als deze regelmatig door de franchisegever wordt bijgewerkt naarmate het netwerk zich ontwikkelt – bevat waarschijnlijk al :

• • de belangrijke verplichtingen die voortvloeien uit het franchisecontract, dat vaak een identiek contract is dat uniform gebruikt wordt in het hele netwerk;
  • de gegevens (economisch, commercieel, markt, enz.) die nodig zijn om de overeenkomst correct te beoordelen, inclusief het bijwerken van gegevens met betrekking tot de lokale markten waar het netwerk al gevestigd is.

De economische en commerciële analyse van het netwerk (die het mogelijk maakt een PID op te stellen die in overeenstemming is met de wet) vergt een zekere investering van de franchisegever, zowel intern, aangezien hiervoor interne middelen moeten worden ingezet, als op extern vlak, aangezien vaak een beroep wordt gedaan op analyse- en marktonderzoeksbureaus om de informatie te verzamelen die aan potentiële franchisenemers zal worden doorgegeven. Het up-to-date houden van deze informatie brengt noodzakelijkerwijs kosten met zich mee voor de franchisegever.

Als deze volledige PID – waarvan het opstellen kostelijk kan zijn geweest – up-to-date is, zal het voor de franchisegever eenvoudiger zijn om dit document in zijn huidige vorm te verstrekken aan franchisenemers van wie het contract wordt hernieuwd of gewijzigd, in plaats van het te vereenvoudigen.

De wet stelt het indienen van een volledig PID in plaats van een vereenvoudigd PID niet strafbaar. Dus waarom zou een franchisegever het PID vereenvoudigen?

Op voorwaarde dat het volledig PID die aan de franchisenemer wordt verstrekt – samen met de ontwerpovereenkomst ten minste één maand voor de hernieuwing of wijziging van het contract – de belangrijke contractuele bepalingen en de gegevens voor de juiste beoordeling van de commerciële samenwerkingsovereenkomst bevat die sinds het sluiten van het oorspronkelijke contract zijn gewijzigd (en die ten minste in een vereenvoudigd PID moeten worden gevonden), zal de wet worden nageleefd.

Uiteraard is er niets op tegen dat de franchisegever de franchisenemer op de een of andere manier wijst op de wijzigingen die zijn aangebracht ten opzichte van de vorige situatie, om te voorkomen dat de franchisenemer later klaagt dat deze wijzigingen zijn verstopt in de vele informatie in een volledig PID, zodat de franchisenemer ze niet zou hebben opgemerkt.

2. Het niet verstrekken van een PID van welke aard dan ook

Als de franchiseovereenkomst bijna afloopt of als de wijziging van de overeenkomst een reactie is op een dringende situatie, kunnen de partijen het in de praktijk moeilijk vinden om op deze verandering in de situatie te anticiperen en/of een termijn van een maand vanaf de verstrekking van een vereenvoudigd (of niet-vereenvoudigd) PID in acht te nemen.

De partijen kunnen deze formaliteiten ook uit het oog verliezen wanneer een stilzwijgende verlengingsclausule van toepassing is en de verlening van de franchiseovereenkomst per definitie geen bijzondere handeling van de partijen vereist.

Indien een vereenvoudigd PID niet ten minste één maand voor de wijziging of verlenging van de franchiseovereenkomst wordt verstrekt, kan de franchisenemer de nietigheid van de verlengde of gewijzigde overeenkomst, of zelfs van de nieuw gesloten overeenkomst inroepen binnen twee jaar na de verlenging, wijziging van de overeenkomst of sluiting van de nieuwe overeenkomst.

Vooralsnog is er geen rechtspraak bekend over de toepassing van deze sanctie in geval van niet-naleving van de wet, specifiek in verband met de wijziging of verlenging van een franchiseovereenkomst.

Het gevolg van nietigheid is dat de partijen terugkeren naar de situatie waarin ze zich zouden hebben bevonden als ze het nietige contract niet waren aangegaan. Wederzijdse verplichtingen worden met elkaar verrekend. Nietigheid kan een partij niet verrijken.

Men zou kunnen denken dat, als de wijzigingen in de overeenkomst minimaal zijn, de nietigheid van deze wijzigingen weinig gevolgen zou hebben. Er zou van moeten worden uitgegaan dat de geldende franchiseovereenkomst nooit is gewijzigd. De voorgaande situatie zou dan prevaleren. De franchisenemer zal vaak geen belang hebben bij het vorderen van nietigheid, omdat hij zelf geheel of gedeeltelijk profiteert van de wijzigingen.

De situatie kan problematischer zijn als bij de verlenging of wijziging van het contract door de franchisenemer en, in voorkomend geval, op verzoek van de franchisegever aanzienlijke investeringen zijn gedaan.

Als het contract ten einde is en het vernieuwde contract nietig is, kunnen de partijen worden geacht te zijn ontslagen van hun verplichtingen jegens elkaar sinds het verlopen van het vorige contract. Een dergelijke situatie kan praktische problemen opleveren, aangezien de partijen een contract hebben uitgevoerd dat achteraf nietig is verklaard en zij in theorie terug moeten worden gebracht in de situatie waarin ze zich bevonden op het moment van de hernieuwing van het contract, en niet op het moment dat het oorspronkelijke contract werd gesloten.

III. Hoe kun je dit formalisme vermijden ?

De wet staat toe dat van deze formaliteit wordt afgezien in geval van wijziging (maar niet hernieuwing) van een overeenkomst die al meer dan twee jaar van kracht is, op schriftelijk verzoek van de franchisenemer. Als de franchisenemer dus aan de oorsprong ligt van de wijziging van zijn contract, zou hij niet het recht hebben om achteraf de nietigheid ervan te vragen.

Ten slotte kan de franchisenemer nog steeds op geldige wijze afstand doen van het recht om de nietigheid van de hernieuwde of gewijzigde overeenkomst te vragen, zoals het geval is voor de oorspronkelijke overeenkomst. Deze afstand moet uitdrukkelijk zijn, de gronden vermelden waarom afstand wordt gedaan van de nietigheid en ten minste één maand na de wijziging of hernieuwing van de overeenkomst worden gedaan.

Een andere oplossing is het sluiten van opeenvolgende contracten in noodsituaties waarin de wettelijke termijn niet kan worden nageleefd. Er blijft een periode van onzekerheid, maar deze is beperkt. Een eerste, voorlopig, gewijzigd of hernieuwd contract wordt gesloten zonder te wachten tot de wachttermijn is verstreken. Dit contract kan nietig worden verklaard. Vervolgens wordt een tweede contract met dezelfde bepalingen gesloten, deze keer nadat de precontractuele informatie is verstrekt en de wettelijke wachttermijn is verstreken. Dit tweede contract zal niet nietig kunnen worden verklaard. Het is belangrijk dat de franchisenemer de vrijheid behoudt om dit tweede contract al dan niet aan te gaan, zonder te overwegen dat hij hiertoe feitelijk of juridisch verplicht is vanwege het sluiten van het eerste contract.

Advocaatenkantoor STRELIA